Jak już wspominaliśmy, podczas docierania na zimno silnik otrzymuje z zewnątrz napęd elektryczny lub też napęd od silnika docieranego na gorąco. Na okres docierania na zimno wykręca się świece z głowicy, aby zapobiec ich zanieczyszczeniu olejem. Otwory świecowe należy jednak zamknąć (zwykle metalowymi korkami), w przeciwnym bowiem przypadku tłoki i pierścienie docierają się w bardzo małym stopniu. Jedynymi działającymi wówczas na nie siłami są siły bezwładności, podczas gdy przy zamkniętych otworach świecowych występują również siły od ciśnienia sprężanego po­wietrza. Poza tym przy otwartych otworach świecowych rozkład nacisków na czopy i panewki jest zupełnie inny niż przy normalnej pracy silnika. Przy przejściu na napęd własny (przy docieraniu na gorąco) zjawiają się nagle duże naciski na zupełnie niedotartych powierzchniach, co może za­kłócić prawidłowy przebieg ich wygładzenia. Na przebieg docierania na zimno ma wpływ wiele czynników, z których najważniejszymi są: rodzaj stosowanego oleju, temperatura wody chło­dzącej i oleju oraz liczba obrotów silnika. Do docierania używa się oleju stosunkowo rzadkiego (z olejów krajo­wych najwłaściwszy jest do tego celu ,,Lux 5"), aby można było uzyskać przepływ znacznej ilości oleju przez łożyska i w ten sposób zapewnić na­leżyte ich chłodzenie. Poza tym osadzenie się zanieczyszczeń w oleju rzad­szym jest szybsze, przez co zmniejsza się prawdopodobieństwo dostawania się ich pomiędzy powierzchnie trące. Ze względu na nieznaczne naciski i małe luzy nie zachodzi obawa wyciekania rzadkiego oleju. Zachowanie odpowiedniej temperatury wody chłodzącej i oleju jest ści­śle związane z samą istotą docierania. W początkowym bowiem okresie docierania na zimno, na skutek chropowatości powierzchni, niedokładnego dopasowania współpracujących elementów i małych luzów mogą wystą­pić miejscowe nagrzania i potrzebne jest intensywne odprowadzenie ciepła przez utrzymanie niskiej temperatury wody chłodzącej. W czasie do­cierania na zimno temperaturę wody chłodzącej należy zwiększać stopnio­wo od ok. 30°C na początku do 60°C przy końcu. W przypadku nadmier­nego nagrzewania się ścianek silnika w otoczeniu łożysk, należy tempe­raturę wody chłodzącej obniżyć. Duże znaczenie przy docieraniu silnika ma właściwy dobór liczby obro­tów. Zbyt małe liczby obrotów przedłużają czas docierania, podczas gdy zbyt duże wpływają szkodliwie i mogą spowodować zatarcie się silnika. Praktyka wykazała, że dla silników samochodowych najlepsze wyniki daje docieranie na zimno przy 500 do 1000 obr/min, przy czym obroty te w mia­rę docierania są stopniowo zwiększane. Dla silników ciągnikowych górna granica sięga nieco wyżej. Wzajemne docieranie silników daje wprawdzie oszczędność energii elek­trycznej i zmniejszenie liczby hamulców jednak stosowane jest rzadko i przy niedużej produkcji ze względu na istotne wady. W tym przypadku występują przede wszystkim trudności stworzenia optymalnych warun­ków pracy silnika docieranego i docierającego. Liczby obrotów, przy jakich powinien pracować silnik docierany, warunkuje pobieranie zbyt dużej mocy od silnika docierającego, tak, że silnik docierany jesteśmy zmuszeni utrzymać na niższych obrotach. Docieranie na gorąco silników ciągniko­wych i przemysłowych przeprowadza się przy liczbach obrotów bliskich wartościom nominalnym, podczas gdy docieranie na zimno tych silników odbywa się w szerokim zakresie liczb obrotów.