Podobnie jak docieranie otworów, wykańczanie zewnętrznych po­wierzchni obrotowych przez docieranie wykonuje się narzędziem-docierakiem z nałożoną na jego powierzchnię pastą składającą się z miałkiego proszku ściernego zmieszanego z cieczą wiążącą. Do-tego celu stosuje się w szerokim zakresie ciecze oddziałujące chemicznie na powierzchnię metalu. Docieraki wykonuje się najczęściej z żeliwa lub brązu. Jednakże w niektórych przypadkach stosuje się docieraki z miedzi, ołowiu lub innych miękkich materiałów. Podobnie jak przy obróbce otworów, docierać można dwoma sposo­bami: 1) docierakiem uprzednio nasyconym materiałem ściernym, 2) docierakiem bez uprzedniego nasycenia materiałem ściernym. Zewnętrzne powierzchnie obrotowe można docierać na zwykłych to­karkach kłowych za pomocą docieraków ręcznych w kształcie kleszczy lub na docierakach specjalnych. W przemyśle samochodowym i ciągniko­wym pierwszy sposób jest stosowany tylko w oddziałach remontowych i narzędziowych. Drugi sposób stosuje się w ograniczonym stopniu w od­działach produkcyjnych do obróbki wykańczającej dokładnych po­wierzchni cylindrycznych małych części (trzonków zaworów i popychaczy, sworzni tłokowych, tłoczków pomp paliwowych i innych części wykony­wanych wg 1 klasy dokładności przy gładkości obróbki powyżej 10 klasy). Do tego celu stosuje się obrabiarki z dwiema tarczami żeliwnymi, umieszczonymi na wrzecionie pionowym (rys. 88). Dolna tarcza jest sztyw­no osadzona na dolnym wrzecionie obrabiarki, a górna zamocowana jest przegubowo, co pozwala na jej odpowiednie samoczynne ustawianie się względem płaszczyzny tarczy dolnej. Liczba obrotów wrzeciona górnego i dolnego jest różna. Pomiędzy tarczami mieści się ruchoma tarcza pośrednia (obejma) z wyciętymi okienkami, w które wkłada się części obrabiane. Za pomocą mechanizmu mimośrodowego nadaje się tarczy pośredniej ruch kołowy dookoła punktu położonego mimośrodowo względem osi tar­czy dolnej. Wobec tego obrabiane części umieszczone w tarczy pośredniej nie tylko toczą się między tarczami docierającymi, ale również przesuwają się wzdłupż swoich osi. W wyniku tego ruchu oraz różnych prędkości obwodowych tarcz docierających następuje poślizg między obrabianymi częściami a tarczami, co powoduje ścieranie metalu z powierzchni części. Przy omówionej kinematyce roboczych członów obrabiarki otrzymuje się złożone tory ziarn materiału ściernego względem obrabianych po­wierzchni (rys. 88). Zapewnia to uzyskanie przeplatanej siatki śladów ziarn ściernych na tej powierzchni i odpowiednio wysokiej klasy gładkości.