Korozja chemiczna jest to proces niszczenia metali zacho- dzący na skutek bezpośredniego działania na nie suchych gazów (szczególnie w wysokiej temperaturze) lub cieczy nie przewodzą- cych elektryczności. Omywanie powierzchni metalu przez gaz lub ciecz powoduje powstanie cienkiej warstwy związku chemicznego danego meta­lu z omywającym go czynnikiem. Najczęściej powstającymi związkami są tlenki, rzadziej siarczki, azotki, węgliki i in. Zwy­kle grubość tej warstwy jest bardzo mała. Na przykład grubość warstewki tlenku żelaza, powstającej na stali znajdującej się w suchym powietrzu w temperaturze pokojowej, wynosi l,5-f-2,5 nm (nanometra). Jest ona tak cienka, że powierzchnia nie traci po­łysku. Niekiedy, przy długotrwałym przechowywaniu metalu w podwyższonej temperaturze, powstają grubsze warstewki tlen­ków, zwane zgorzeliną. Proces tworzenia się warstwy produktów korozji — związków metalu z otaczającym go gazem (lub cieczą) rozpoczyna się od powstania warstewki jednocząsteczkowej — grubości równej wy­miarowi cząsteczki. Warstwa ta tworzyłaby dostateczną ochronę przed dalszym postępowaniem procesu, gdyby nie zjawisko dy­fuzji, czyli wzajemnego przenikania cząsteczek do przylegających warstw materiału. Na rys. 3.7 przedstawiono schemat procesu przenikania czą­steczek tlenu i żelaza do warstwy przejściowej złożonej z tlen­ków. Warstwa przejściowa stawia przy tym pewien opór, tym większy, im większa jest jej grubość. Tak więc warstwa złożona z produktów korozji hamuje dalszy postęp tego zjawiska. Wzrost temperatury zwiększa intensywność dyfuzji, a tym samym przy­spiesza wzrost grubości warstwy przejściowej.