Ślimaki walcowe o zarysie prostoliniowym nacina się w oddziałach produkcyjnych frezami tarczowymi i ślimakowymi o takim samym zarysie (rys. 377). Frezowanie ślimaków jest wydajniejsze niż ich nacinanie nożem na tokarkach. Jednakże przy frezowaniu ślimaków nie można uzyskać dokładnego zarysu zwoju. Frez ustawia się pod kątem wzniosu odpowia­dającym linii śrubowej na walcu podziałowym ślimaka, który różni się od kąta wzniosu przy wierzchołku i podstawie zęba ślimaka. Wobec tego frezowanie powoduje zniekształcenie zarysu zwoju, przy czym odchylenia od prawidłowego zarysu są większe przy obróbce ślimaków wielozwojnych. Dlatego frezowanie takich ślimaków stosowane jest jako obróbka wstępna. Obróbkę wygładzającą w wielu przypadkach wykonuje się na szli­fierkach, stosując do szlifowania zwojów ślimaka tarcze ścierne o stoż­kowym zarysie roboczym (rys. 378). Ślimaki są wówczas szlifowane 2 razy; pierwszy raz — przed obróbką cieplną, a drugi — wykańczająco po obróbce cieplnej. Naddatek na szlifowanie wykańczające wynosi zwykle 0,1 J 0,15 mm na stronę; szlifuje się kolejno obie strony zwoju. Przy obróbce wygładzającej ślimaków niehartowanych stosuje się czasami wykańczanie na tokarkach nożem o ostrzu prostoliniowym, tocząc od­dzielnie obie strony zwoju. Wygładzająca obróbka tokarska jest celowa w razie znacznego zniekształcenia zwoju przy frezowaniu (w przypadku np. ślimaków wielozwojnych). Naddatek na obróbkę wygładzającą należy przy tym pozostawić odpowiednio większy (powyżej 0,5 mm na stronę). W tych przypadkach szlifowanie stosunkowo drobnoziarnistą tarczą ścierną jest mniej wydajne. Ewolwentowe ślimaki walcowe obrabia się zwykle w podobny sposób. Różnica zasadnicza polega na tym, że zachodzi możliwość wygładzającej obróbki ślimaka ewolwentowego frezem tarczowym o odpowiednim krzy­woliniowym zarysie roboczym oraz szlifowania zwojów ściernicami spe­cjalnego kształtu, przy czym są one ustawione w taki sposób, że robocze czoło stanowi płaszczyznę styczną do powierzchni zwoju ślimaka (rys. 379). Po wykańczającym szlifowaniu ślimaki do ważniejszych zespołów dociera się żeliwnymi lub fibrowymi docierakami w postaci ślimacznic, używając przy tym mieszaninę proszku ściernego z olejem. Na obrabiarce do docierania ślimak przesuwa się ruchem obrotowo­zwrotnym w celu umożliwienia wykończenia obu boków zwoju. Na rys. 380 przedstawiono różne położenia śladów zetknięcia ślimaka i ślimacznicy charakterystyczne dla pracy przekładni ślimakowej.