Obróbka otworów może być wykonywana na wiertarkach, tokarkach, wytaczarkach, przeciągarkach, szlifierkach i innych obrabiarkach, przy czym do tego celu mogą być użyte wiertła, rozwiertaki, wytaczaki, prze-ciągacze, ściernice i inne narzędzia. W ten sposób technolog ma do dyspo­zycji wiele różnych metod obróbki, umożliwiających tworzenie bardzo różnorodnych ich kombinacji. Ustalenie ogólnie obowiązujących zasad wy­boru kolejności obróbki otworów jest niemożliwe, ponieważ wpływa na to wiele czynników: średnica otworu, jego długość, wymagana dokładność i gładkość powierzchni, kształt i wymiary (ewentualnie ciężar) obrabiane­go przedmiotu, jego materiał, wielkość produkcji itp. Najbardziej typowe plany obróbki otworów o normalnej długości (l ^ 5 d) podane są w tabl. 29. Przy wykonywaniu otworów, dla których wymagana jest dokładność we­dług klasy 1, w zasadzie stosuje się te same plany obróbki co przy otwo­rach o dokładności odpowiadającej klasie 2, jednak uzupełniane dodatko­wą obróbką, przy zastosowaniu jednej z następujących metod: ręczne lub maszynowo-ręczne rozwiercanie, bardzo dokładne wytaczanie (diamento­wanie), szlifowanie lub gładzenie (honowanie). Wykonanie długich otworów (l > 5d) wymaga stosowania bardziej skom­plikowanego procesu technologicznego (zwiększa się liczbę stopni obróbki) niż wykonanie otworów o normalnej długości. Obróbka bardzo długich otworów (l > lOd) wymaga stosowania specjalnych narzędzi i sposobów pracy, o czym będzie mowa dalej. Przy obróbce otworów, poza dokładnością wymiaru średnicy i gładko­ścią obrobionej powierzchni, duże znaczenie ma często prawidłowość poło­żenia osi otworu w stosunku do określonych powierzchni lub osi przed­miotu, którą można osiągnąć w sposób pewny jedynie obrabiając najpierw otwór całkowicie, a następnie (po ustaleniu przedmiotu tym otworem na dokładnym trzpieniu) — ostatecznie te powierzchnie przedmiotu, które mają być współosiowe z otworem. Ogólnie biorąc dokładna obróbka otworu jest ze względu na gorszy do­stęp oraz mniejszą sztywność narzędzia i jego zamocowania zagadnieniem trudniejszym niż dokładna obróbka zewnętrznej powierzchni walcowej. Z tych względów w najdokładniejszych klasach (1, 2, 2a) układu pasowań dla jednej i tej samej średnicy tolerancja otworu jest o 50% większa od tolerancji wału.