Pneumatyczne elementy sprężyste najpowszechniej stosowane są w zawieszeniach autobusów. Coraz częściej stosuje się je także w zawie­szeniach samochodów ciężarowych oraz dużych luksusowych samochodów osobowych. Pneumatyczne elementy sprężyste mają kształt mieszków gu­mowych (rys. 16.15a) dwu- lub trzyfałdowych, wykonywanych z gumy syntetycznej zbrojonej plecionką kordową i zakończonych kołnierzem z za-wulkanizowanym pierścieniem z drutu stalowego. Zaletą tego typu elementów jest możliwość zmiany ich charak­terystyki w czasie jazdy przez korygowanie ciśnienia powietrza w mieszku. Korekcja dokonywana jest samoczynnie, dzięki zastosowaniu specjalnego za­woru połączonego ze zbiornikiem sprężonego powietrza. Zawór taki, rea­gując na przemieszczenia względne osi i ramy, umożliwia zachowanie stałej statycznej strzałki ugięcia mieszka, niezależnie od obciążenia samochodu (rys. 16.156). Mieszki mogą być zamknięte, i wówczas mają większą sztywność, bądź otwarte — z dodatkowymi zasobnikami. Charakterystyka mieszka otwartego (rys. 16.16) zmienia się nie tylko w zależności od ciśnienia, ale także w zależności od pojemności zasobnika. Zawieszenia pneumatyczne zapewniają wysoki komfort jazdy, a także (w niektórych rozwiązaniach) umożliwiają zmianę prześwitu pojazdu przez zmianę ciśnienia w mieszkach. Prócz niezaprzeczalnych zalet zawieszenia pneumatyczne mają też poważne wady, ograniczające ich zastowosanie. Przede wszystkim należy tu wymienić wysoki koszt instalacji oraz konieczność dokonywania obsługi okresowej, np. usuwania skroplin, regulacji zaworu. Poza tym pneumatyczne elementy sprężyste przenoszą tylko obciążenia pionowe, co powoduje ko­nieczność stosowania pomocniczych elementów prowadzących (drążki reak­ cyjne, wahacze itp.) w celu utrzymania kół we właściwym położeniu. Po­nieważ już same pneumatyczne elementy sprężyste są duże, utrudnia to konstrukcję. W małych samochodach osobowych ze względu na brak miejsca niemożliwe jest stosowanie zawieszenia pneumatycznego.