Korpusy przyrządów dzieli się zwykle na trzy rodzaje: 1) otwarte (rys. 132a), 2) półotwarte i 3) obudowane (rys. 132b). Pierwsze dwa ro­dzaje są charakterystyczne dla przyrządów tokarskich i frezarskich; trzeci rodzaj korpusów spotyka się głównie w przyrządach wiertarskich i wyta­czarskich. Taki podział korpusów ma raczej charakter umowny, ponieważ czę­sto trudno jest rozróżniać korpusy dokładnie według wymienionych cech. Korpusy przyrządów powinny zwykle wyróżniać się: 1) sztywnością, 2) statecznością; 3) łatwością zamocowania obrabianej części; 4) łatwym dostępem w celu oczyszczenia z wiórów i sprawdzenia elementów ustaw­czych; 5) małym ciężarem (przyrządy przesuwane lub obracane ręcznie podczas obróbki). We wszystkich przypadkach korpus przyrządu powinien być dosta­tecznie sztywny w celu uniknięcia drgań pod wpływem sił skrawania i odkształceń pod wpływem nacisków przy mocowaniu części. Jednak przy różnych sposobach obróbki występują różne siły skrawania. Zwykle przy frezowaniu siły te są znaczne i ponadto wskutek stykania się ostrzy narzędzia z obrabianą częścią mają charakter pulsujący. Toteż korpusy przyrządów frezarskich wykonuje się bardzo sztywne. Na odwrót przy szli­fowaniu siły skrawania są niewielkie i proces przebiega spokojnie. Dlatego korpusom takim stawia się mniejsze wymagania pod względem sztyw­ności. Ciężar korpusu, stanowiącego zwykle największą część przyrządu, ma specjalnie duze znaczenie w tych przypadkach, gdy przyrząd trzeba przestawiać lub obracać przy obróbce. Wówczas ciężar całości przyrządu nie powinien przekraczać 15 kG. Zagadnienie ułatwionego dostępu do ustawczych elementów przy­rządów ma szczególnie duże znaczenie przy konstruowaniu korpusów obu­dowanych. W korpusach otwartych i półotwartych elementy ustawcze są zwykle łatwo dostępne. Przedostawanie się wiórów pod część ustawianą w przyrządzie może być przyczyną powstania braku. Korpus, podobnie jak i wszystkie inne elementy urządzenia, powinien być zawsze w miarę możliwości prosty i tani.