Podczas eksploatacji pojazdy samochodowe nieustannie narażone są na wpływ zmiennych warunków atmosferycznych. Także procesy zachodzące w czasie pracy silnika oddziałują na jego elementy, powodując ich korozję. Dlatego właściwe zabezpieczanie samo­chodów przed korozją jest zagadnieniem bardzo istotnym dla gos­podarki narodowej. Intensywność korozji części samochodowych można zmniej­szyć stosując: właściwą konstrukcję, materiały odporne na korozję, pokrycia ochronne. Do błędów konstrukcyjnych stanowiących czyn­niki przyspieszające korozję zaliczamy przede wszsytkim bezpo­średnie stykanie się części wykonanych z różnych metali. Między powierzchniami tych części pojawia się różnica potencjałów, wy­wołująca korozję elektrochemiczną. Można tego uniknąć stosując przekładki z tworzyw sztucznych. Czynnikami sprzyjającymi ko­rozji są ponadto wadliwie zaprojektowane połączenia blach, two­rzące zakamarki, w których gromadzi się woda, oraz wszelkiego rodzaju węzły uniemożliwiające szczelne pokrycie warstwą ochronną. Unikanie tych błędów jest szczególnie ważne przy pro­jektowaniu nadwozi, których elementy są najbardziej narażone na działanie korozji atmosferycznej. Odporność metali na korozję uzyskuje się za pomocą odpowiednich składników stopowych. Dla stali takimi składnikami są przede wszystkim chrom i nikiel. Na przykład zawory dolotowe silników spalinowych wykonuje się zwykle z niskoprocentowych stali chromowo-niklowych, odpornych w pewnym stopniu na korozyjne działanie spalin i paliw. Zawory wylotowe, pracujące w wyższej temperaturze, wykonuje się z ża-roodpornych stali krzemowo-chromowych lub krzemowo-chro-mowo-molibdenowych. Również blachy stalowe na nadwozia ulepsza się, stosując jako składnik stopowy miedź w ilości 0,2 0,5%. Zwiększa to odporność na korozję l,5-i-3,0 razy. Niewielki dodatek chromu lub molibdenu jest jeszcze korzystniejszy. Sto­sowanie drogich stali stopowych zwiększa wprawdzie koszty pro­dukcji samochodów, lecz jest uzasadnione ekonomicznie, gdyż za­pewnia znacznie dłuższy czas ich eksploatacji. Do powłok ochronnych izolujących powierzchnie części od środowiska sprzyjającego powstawaniu korozji zali­czamy: Powłoki wytwarzane przez zanurzanie części w kąpielach łatwo topliwych metali — cynku, cyny. W ten sposób naj­częściej pokrywa się blachy stalowe. Pokrycia galwaniczne — szczególnie niklowe i chromowe — stosowane również dla ozdoby. Pokrycia chemiczne — oksydowanie (wytwarzanie warstwy tlenków) oraz fosfatyzacja (parkeryzacja i bonderyzacja) po­legająca na tworzeniu warstwy ochronnej złożonej z fosfora­nów metali. Pokrycia lakiernicze, wykonywane z użyciem farb, emalii, la­kierów itp. Rodzaj pokrycia ochronnego dobiera się w zależności od wa­runków pracy części oraz kosztu jego wykonania. W pojazdach samochodowych najczęściej stosuje się powłoki lakiernicze. Blachy nadwozia i podwozia przed malowaniem czę­sto są fosfatyzowane. Wewnętrzne części pokrywa się związkami bitumicznymi przez natryskiwanie. Szczególnie dodatki parafiny zwiększają odporność na korozję. Chromowanie stosowane jest przede wszystkim dla ozdoby.