Jak już wspominaliśmy, szlifowanie jest zasadniczą metodą obróbki wy, kańczającej płaszczyn, umożliwiającą osiągnięcie dokładności do 0,002 mm na długości 100 mm oraz gładkości powierzchni odpowiadającej klasom 9f10; przy obróbce niewielkich! przedmiotów daje się łatwo osiągnąć dokładność położenia w grani cach 2 klasy. Szlifowanie płaszczyzn stosowane jest również w tych przypadkach, kiedy frezowanie napotyka poważne trudności: przy obróbce przedmiotów z bardzo twardych materiałów lub obrabianych cieplnie do wysokiej twardości, przy obróbce przedmiotów o bardzo twardym naskórku odlew­niczym, przedmiotów cienkościennych itp. Ze względu na sposób pracy ściernicy rozróżniamy dwie zasadnicze od­miany szlifowania płaszczyzn: powierzchnią czołową ściernicy lub po­wierzchnią walcową (obwodem) ściernicy. Pierwszy sposób odznacza się większą wydajnością oraz możliwością zużycia do bardziej różnorodnych powierzchni (np. powierzchni czołowych, bocznych itp.), drugi natomiast umożliwia osiągnięcie dużej dokładności i gładkości powierzchni. Ze względu na podane cechy w produkcji wielkoseryjnej i masowej do obrób­ki zgrubnej stosowane są niemal wyłącznie szlifierki pracujące powierz­chnią czołową ściernicy, a do obróbki wykańczającej — zwykle szlifierki pracujące powierzchnią walcową ściernicy. W produkcji jednostkowej i małoseryjnej najczęściej spotyka się szlifierki pracujące obwodem ścier­nicy. Ze względu na kształt stołu szlifierki można podzielić na szlifierki ze stołem prostokątnym (o ruchu wzdłużnym) i ze stołem okrągłym (o ruchu obrotowym). Zastosowanie stołu prostokątnego jest zwykle bardziej odpo­wiednie przy obróbce długich przedmiotów, a stołu okrągłego w przy­padku, kiedy kształt obrabianej powierzchni zbliża się do kształtu pierście­niowego. Przy obróbce drobnych przedmiotów możliwa jest ekonomiczna praca przy użyciu obydwu odmian szlifierek. Należy zaznaczyć, że przy szlifowaniu płaszczyzn stosuje się powszechnie uchwyty elektromagne­tyczne. Na rys. 248 podane są schematy szlifowania na różnych odmianach szlifierek. Szlifowanie czołowych powierzchni okrągłych przedmiotów często prze­prowadza się podczas ich obróbki na szlifierkach do wałków lub otworów w jednym ustawieniu ze szlifowaniem powierzchni obrotowych, przez co zapewnia się wzajemną prostopadłość tych powierzchni. się szlifierki z kilkoma wrzecionami. Podczas obróbki na takich obrabiar­kach przedmioty przechodzą kolejno pod poszczególnymi wrzecionami, a całe szlifowanie odbywa się w czasie jednego obrotu. Na rys. 249 przed­stawiono szlifowanie ciągłe na dwuwrzecionowej szlifierce. Szlifowanie płaszczyzn wykonywane jest przy bardzo różnorodnych warunkach skrawania, które zależą od sposobu szlifowania, wielkości przedmiotu i ściernicy oraz konstrukcji i wielkości obrabiarki; dobiera się je w oparciu o odpowiednie normatywy.