Jednym z rodzajów obróbki powierzchni zewnętrznych jest tocze­nie bardzo dokładne. Jest ono często stosowane przy wykańczającej, do­kładnej obróbce części z metali nieżelaznych. Jak już wspomniano wynika to stąd, że stopy aluminiowe i brązy trudniej jest szlifować niż stal i że­liwo. Cechy charakterystyczne bardzo dokładnego toczenia są takie same jak bardzo dokładnego roztaczania. Przy dokładnym toczeniu stosuje się również węgliki spiekane. Obróbka odbywa się przy dużych szybkościach skrawania, małych posuwach i małych głębokościach skrawania. Ten sposób obróbki stosuje się na tych tokarkach, na których pręd­kość obrotowa wrzecion zapewnia osiągnięcie dużych szybkości skrawa­nia i na których mogą być zastosowane dostatecznie małe posuwy, przy czym sztywność i wyważenie zespołów powinno zapobiegać drganiom. Do bardzo dokładnego toczenia stosuje się specjalne szybkobieżne to­karki (np. model 1620, 1616, 1A62 itp.). Wrzeciona tych obrabiarek są dokładnie wyważone, a wszystkie elementy wyróżniają się znaczną sztywnością. Toczenie z dużymi szybkościami skrawania stosuje się również do wygładzającej obróbki stali, przy czym można uzyskać gładkość powierz­chni w granicach do 8 klasy. W fabrykach samochodów i ciągników wykonuje się najczęściej wy­kańczającą obróbkę dokładnych, zewnętrznych powierzchni obrotowych przy pomocy szlifowania. Wynika to stąd, że konstrukcja części samocho­dów i ciągników oraz stosowane do ich produkcji materiały pozwalają na wykończenie tarczami ściernymi dokładnych powierzchni zewnętrz­nych w sposób najwydajniejszy.