Wytaczanie tulei cylindrowych należy do operacji bardzo pracochłon­nych, toteż stosuje się do tego specjalne obrabiarki, pomimo ich stosun­kowo wysokiego kosztu. W produkcji wielkoseryjnej i masowej do wytaczania zgrubnego tulei cylindrowych używa się ciężkich wielowrzecionowych obrabiarek piono­wych zaopatrzonych w głowice wielonożowe, przy czym noże te zaopatrzo­ne są zwykle w nakładki ze spiekanych węglików. Jeżeli wytaczanie zgrub­ne stanowi pierwszą operację, tuleję ustala się na powierzchniach ze­wnętrznych za pomocą pryzm, jeżeli natomiast odbywa się ono po uprzed­nim toczeniu powierzchni zewnętrznych, tuleję zamocowuje się dociskając ją na powierzchniach czołowych i ustalając na zewnętrznej powierzchni obrobionej. Przy produkcji masowej do zgrubnego wytaczania stosuje się niekiedy wielowrzecionowe, pionowe półautomaty uchwytowe (rys. 406), przy czym wytaczanie wykonuje się odcinkami w poszczególnych pozycjach. Wytaczanie wygładzające mokrych tulei najczęściej przeprowadza się na pionowych, wielowrzecionowych obrabiarkach do bardzo dokładnego toczenia przy użyciu pojedynczych noży (rys. 407). Przy obróbce mokrych tulei zamiast bardzo dokładnego wytaczania czę­sto stosuje się rozwiercanie. W przypadku bowiem zahartowanych tulei trwałość pojedynczych no­ży z nakładkami ze spie­kanych węglików jest znacznie mniejsza niż wie­loostrzowych rozwiertaków (również z nakładka­mi ze spiekanych węgli­ków). Oprócz tego rozwiercanie zapewnia lepszą do­kładność wymiaru obra­bianego otworu. Wadą rozwiercania jest brak możliwości korygo­wania przy tej operacji niewspółosiowości obrabia­nego otworu i zewnętrznej powierzchni tulei mogącej powstać przy poprzednich operacjach. W przypadku mokrych tulei wymaganą współosiowość uzyskuje się przez zastosowanie rozwierconego otworu ja­ko podstawy obróbkowej (przez osadzenie na roz­prężnym trzpieniu) do przeprowadzanego następ­nie szlifowania zewnętrz­nych powierzchni ustala­jących tulei. Zastosowaniu rozwierca­nia do obróbki otworów w suchych tulejach stoi na przeszkodzie ich mała sztywność. Tuleje takie ulegałyby znacznym od­kształceniom pod działa­niem znacznych sił pro­mieniowych zarówno przy samym rozwiercaniu, jak i przy osadzaniu na trzpie­niach rozprężnych. Przy rozwiercaniu i bar­dzo dokładnym wytacza­niu tulei cylindrowych szeroko stosowane są li­chwy ty z masą zaciskają­cą (rys. 408). Taki uchwyt składa się z korpusu 1 i wprasowanych w niego cienkościennych tulei 2. Przestrzenie 3 tworzące się pomiędzy tulejami i korpusem zapełnia się specjalną masą plastyczną. Zacisk tulei następuje pod wpływem promieniowych odkształceń cienko ściennej tulei wywołanych wy­sokim ciśnieniem masy plasty­cznej. Wysokie ciśnienie masy dociskającej powstaje przy ru­chu tłoczka 4 w prawo. Ruch tego tłoczka sterowany jest urządzeniem pneumatycznym 5.