Reklama
A A A

ZACISKI ŚRUBOWE

Śruby wywierające nacisk bezpośrednio na powierzchnię ustawia­nych części stanowią najprostsze i najbardziej uniwersalne typy zacisków. Jednakże przy znacznej skali produkcji stosowanie ich jest ograniczone ze względu na następujące wady: możliwość uszkodzenia lub przesunięcia części pod działaniem siły tarcia na końcu śruby; znaczna strata czasu na dokręcenie zacisków, zwłaszcza wtedy, gdy należy użyć kilku śrub dla zamocowania części z kilku stron; znaczna strata energii przy dociąganiu zacisków co powoduje zmę­czenie robotnika; 4) nierównomierne siły docisku. Śruby mocujące pokręca się za pomocą kluczy (co jest stosowane częściej przy małej skali produkcji) albo też rączek lub pokręteł nasa­dzonych na śruby (rys. 115). Aby zmniejszyć możliwość przesunięcia się mocowanej części i uniknąć na niej wgniecenia od śruby oraz zapobiec wygięciu się śruby przy nacisku na powierzchnię nieprostopadłą wzglę­dem jej osi, na końcach śrub zwykle stosuje się zakończenia kuliste (rys. 115). Połączenie zacisków śrubowych z zaciskami dźwigniowymi lub kli­nowymi nazywa się zaciskiem kombinowanym. Często stosowane są śru­by w połączeniu z dźwigniami, tzw. dociski śrubowe. Dźwignie mają kształt płytek prostych lub wygiętych (rys. 116). Ich wymiary są zwykle znormalizowane. W większości przypadków dociski powinny umożliwiać ich odsuwa­nie lub obracanie dla ułatwienia zakładania części do przyrządu. Dociski odsuwane mają odpowiedni podłużny wykrój. Płytki docisków wykonane wg rys. 116 zaopatruje się w zakończenia kuliste dla zmniejszenia możliwości wygięcia środkowej śruby przy róż­nych kątowych położeniach płytki względem osi tej śruby. Aby po zwol­nieniu części z zamocowania płytka nie opadała pod własnym ciężarem, zwykle podpiera się ją od dołu słabą sprężyną. W niektórych przypadkach należy część ustawioną w przyrządzie umocować kilkoma dociskami umieszczonymi z różnych stron. Dla zmniej­szenia wówczas czasu mocowania części należy projektować konstrukcje umożliwiające dociąganie wszystkich docisków jedną siłą przyłożoną cen­tralnie. Szczególnie efektywne jest wtedy stosowanie układów napędo­wych, pneumatycznych lub hydraulicznych.